Sąd administracyjny w Nikozji w decyzji wydanej w środę unieważnił wcześniejszą decyzję Organizacji Ubezpieczeń Zdrowotnych o odrzuceniu wniosku pacjenta o realizację recepty lekarskiej za pośrednictwem Powszechnego Systemu Opieki Zdrowotnej, z uzasadnieniem, że lekarz, który wystawił receptę, nie miał podpisanej umowy z Powszechnym Systemem Opieki Zdrowotnej.
Zgodnie z treścią orzeczenia, przystępując do badania istoty argumentów, Sąd stwierdził, że sporną kwestią jest to, czy zgodnie z właściwymi przepisami warunkiem koniecznym dostarczenia produktów farmaceutycznych beneficjentowi jest to, aby recepta została wystawiona przez personel medyczny lub specjalistę, który ma podpisaną umowę z pozwaną Organizacją.
Jak wskazano, zgodnie z zaskarżoną decyzją administracyjną, pozwany we wniosku odrzucił wniosek skarżącego o otrzymanie niezbędnych produktów farmaceutycznych w ramach Powszechnego Systemu Ubezpieczeń Zdrowotnych, z uzasadnieniem, że ww. leki nie zostały przepisane przez lekarza, który zawarł umowę z Organizacją, chociaż jest faktem dopuszczalnym, że znajdowały się one na liście produktów farmaceutycznych, których koszt pokrywa Organizacja, w ramach systemu.
Dodano, że w ramach systemu świadczone są usługi opieki zdrowotnej, w tym zarówno usługi lekarzy pierwszego kontaktu, jak i lekarzy specjalistów, a także zaopatrzenie w niezbędne produkty farmaceutyczne, wyroby medyczne i artykuły sanitarne (ujęte w wykazie wydatków pokrywanych przez Organizację za pośrednictwem systemu), które są „wydawane na podstawie recepty wystawionej przez lekarza lub dentystę”.
„Nieprzypadkowo udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, o którym mowa w art. 23 ustawy, ustalają lekarze, których dzieli się na dwie kategorie (lekarzy osobistych i specjalistów), nie czyniąc jednak takiego rozróżnienia w przypadku udzielania niezbędnych środków farmaceutycznych, do których świadczenia wymagana jest recepta wystawiona przez lekarza” – zauważono poniżej.
„W związku z tym dostawcą produktów farmaceutycznych jest farmaceuta, który zgodnie z postanowieniami artykułu 30(b) musi zawrzeć umowę z Organizacją, podczas gdy obowiązek taki nie wydaje się być wyraźnie wymagany w przypadku wystawcy recepty, a jedynie, aby recepta została wystawiona przez lekarza. „Bez odniesienia do personelu lub specjalisty” – dodano.
Należy zauważyć, że na podstawie powyższego farmaceuta, który zawarł umowę z Organizacją, „działa jako dostawca usług opieki zdrowotnej w odniesieniu do niezbędnych produktów farmaceutycznych, realizując receptę wystawioną przez „lekarza” lub dentystę, a ponadto, zgodnie z postanowieniami lit. a) ust. (1), działa również jako dostawca usług opieki zdrowotnej w zakresie podawania produktów farmaceutycznych na podstawie recepty wystawionej przez lekarzy pierwszego kontaktu i specjalistów”.
„W związku z tym, zgodnie z literalną wykładnią wszystkich wyżej wymienionych przepisów ustawowych, jeżeli świadczeniobiorca zdecyduje się na otrzymanie świadczeń opieki zdrowotnej od osobistego lekarza lub specjalisty, to system pokrywa koszty jego wynagrodzenia, a także niezbędnych środków farmaceutycznych, wyrobów medycznych i środków sanitarnych, na podstawie recepty, którą wystawi osobisty lub specjalista, od farmaceuty zakontraktowanego w tym celu” – podkreślono.
Dodano, że jeżeli beneficjent nie zdecyduje się na korzystanie z usług opieki zdrowotnej u lekarza osobistego lub specjalisty, lecz u lekarza przez siebie wybranego, wówczas koszt jego wynagrodzenia pokrywa sam beneficjent, natomiast zgodnie z postanowieniami art. 22 lit. d), w jego brzmieniu, „niezbędne produkty farmaceutyczne, wyroby medyczne i artykuły sanitarne, znajdujące się na liście systemu, na podstawie recepty wystawionej przez lekarza wybranego przez beneficjenta, pokrywane są przez system, pod warunkiem że recepta realizowana jest przez farmaceutę posiadającego umowę”.
W oparciu o powyższe, Sąd stwierdza, że „interpretacja przedstawiona przez pozwaną Organizację była myląca, ponieważ zawierała dodanie słów i połączenie przepisów prawa w celu uzyskania interpretacji sprzecznej z oddaniem prostego znaczenia gramatycznego słowa „lekarz”, o którym mowa w artykule 22(2)(d) Ustawy, w odniesieniu do niezależnego i autonomicznego świadczenia usług opieki zdrowotnej, co dotyczy wystawienia recepty przez „lekarza” na dostarczenie niezbędnych produktów farmaceutycznych, wyrobów medycznych i artykułów sanitarnych, niezależnie od ich wykorzystania przez beneficjenta i usług opieki zdrowotnej przez lekarza osobistego lub specjalistę, zgodnie z podpunktami (2)(a) i (b) tego samego artykułu”.
„Pozwana Organizacja, popełniając błąd co do Ustawy, odrzuciła wniosek wnioskodawcy, uznając, że w celu uzyskania niezbędnych produktów farmaceutycznych w ramach Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego, powinny one zostać przepisane przez dostawcę/lekarza, który zawarł umowę z Organizacją, ponieważ taki obowiązek nie wynika z postanowień artykułu 22(2)(d), przepisów regulujących niezależne świadczenie usług opieki zdrowotnej, w odniesieniu do dostarczania niezbędnych produktów farmaceutycznych, zawsze na liście Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego, na podstawie recepty wystawionej przez lekarza, niezależnie od tego, czy zawarł on umowę z Organizacją, czy nie, pod warunkiem, że recepta zostanie zrealizowana przez farmaceutę, który zawarł umowę” – zauważono.
„Z uwagi na powyższe, odwołanie zostaje uwzględnione, a zaskarżona decyzja zostaje uchylona zgodnie z artykułem 146.4(b) Konstytucji. „Wniosek zostaje uwzględniony na korzyść wnioskodawcy i przeciwko pozwanemu w kwocie 2.000 euro plus VAT” – podsumowano w decyzji.
