Autor: Androula Gourov
Antyhelleńska retoryka i antyhelleńskie działania Turcji od dawna osiągają swój szczyt. Po niszczycielskich, śmiercionośnych trzęsieniach ziemi w Turcji i humanitarnej postawie utrzymywanej przez Grecję, w Ankarze panował elementarny „rozejm”.
Jednak systematyczne naruszanie przestrzeni powietrznej i morskiej Grecji i Cypru ma miejsce od lat i nie jest już nowością. Przyzwyczailiśmy się do wyzwań, jakie niesie ze sobą „rasa Oruch” i instrumentalizacja dużej liczby imigrantów w Grecji i na Cyprze. Wśród tego wszystkiego znalazło się memorandum o współpracy z Libią w dziedzinie surowców energetycznych... Otwarte groźby sułtana przed chwilą ostrzegające, że „przybędziemy nagle pewnej nocy”, a także jego odniesienia do masakr w Azji Mniejszej w 1922 r. , wzbudziło obawy co do celów Ankary.
Wiadomo, że wszystko to opiera się na stanowisku neoosmanizmu promowanym przez byłego premiera Turcji Ahmeta Davutoglu w książce „Głębokość strategiczna”. Oczywiście Davutoglu oparł swoją „wielką strategię” na raportach Nihata Erima z 1956 r., ówczesnego doradcy tureckiego premiera Menderesa.
Jeśli chodzi o „głębokość strategiczną”, nie zapominajmy, że zdaniem Davutoglu w wewnętrznym i najwęższym kręgu tureckich interesów geopolitycznych, obok Albanii i Kosowa, znajduje się kraj, który niedawno został przyjęty do NATO za cenę znaczących kompromisów ze strony Grecji i Bułgaria. To Republika Macedonii Północnej.
Dlaczego wspominamy o Republice Macedonii Północnej? Jako członek NATO i potencjalny kandydat do członkostwa w UE Republika Macedonii Północnej jest zobowiązana do ścisłego przestrzegania wartości europejskich i euroatlantyckich, w tym do braku sporów i roszczeń jakiegokolwiek rodzaju z krajami sąsiadującymi. Obejmuje to używanie „mowy nienawiści”. W związku z nieprzestrzeganiem tych podstawowych wymogów Grecja zawetowała przystąpienie Skopje do Paktu w 2008 r. Kosztem wielu wysiłków dyplomatycznych związanych z Porozumieniem z Prespy rozwiązano dwustronne różnice, a Grecja dała Skopje zielone światło. Oprócz Prespes Skopje negocjowało także z Bułgarią, kolejnym członkiem NATO i UE, z którym Republika Macedonii Północnej miała problemy. Kiedy latem 2017 roku za cenę wielu kompromisów oba kraje podpisały Traktat o przyjaźni i dobrym sąsiedztwie, wydawało się, że problemy zostaną rozwiązane. W wyniku kompromisów Grecji i Bułgarii w marcu 2020 roku Republika Macedonii Północnej została pełnoprawnym członkiem NATO.
Najwyraźniej w Skopje poczuli, że skoro ich praca została wykonana zbyt szybko, przypomnieli sobie i wrócili do starych zwyczajów. Nie tylko ponownie przywołali „retorykę nienawiści”, ale także uciekali się do „aktów nienawiści”. Niedawno w sercu Skopje zaatakowano i splądrowano Bułgarskie Centrum Kultury i Informacji w Republice Macedonii Północnej. Dopiero w ciągu ostatnich sześciu miesięcy bułgarski klub kulturalny w Bitoli podpalono. Napastnicy zastrzelili siedzibę bułgarskiego stowarzyszenia w Ochrydzie, a dwa miesiące później jego sekretarz został brutalnie pobity. Fakt, że podpalacz otrzymał wyrok w zawieszeniu, a pobitemu młodemu mężczyźnie odmówiono leczenia, świadczy o roli władz Skopje. Ponadto na początku lutego odmówiono wjazdu na terytorium Republiki Macedonii Północnej setkom Bułgarów, którzy chcieli złożyć hołd przy grobie bułgarskiego bohatera narodowego Georgi Delcheva znajdującym się w Skopje. Delchev, bojownik przeciwko Turkom i jarzmowi osmańskiemu, jest jednakowo honorowany zarówno w Bułgarii, jak i w Republice Macedonii Północnej. G. Delchev jest dla Sofii i Skopje tym, czym Karaiskakis jest dla Grecji…
Wróćmy jeszcze raz do Turcji. Ankara otrzymała status kandydata do UE w grudniu 1999 r., a merytoryczne negocjacje rozpoczęły się w 2005 r. W rzeczywistości od tego czasu nie nastąpił żaden postęp, a Turcja stopniowo zmierza w kierunku coraz bardziej niezależnej polityki i wielokrotnie wyrażała chęć stania się graczem o znaczeniu geopolitycznym. Integralną częścią tej ambicji jest gwarancja wpływów Turcji w określonym „wewnętrznym kręgu” tureckich interesów geopolitycznych, czyli w Republice Macedonii Północnej, Albanii i Kosowie. Reżim w Prisztinie nie pozwala nawet myśleć o wejściu do UE. W drodze do możliwej integracji europejskiej Tirana „idzie” razem ze Skopje, powodując mnóstwo wyzwań przeciwko Sofii.
Niedawno prezydent Bułgarii Rumen Radew powiedział w Brukseli, że wobec niewywiązania się ze zobowiązań wobec Sofii i eskalacji kampanii antybułgarskiej powrót bułgarskiego weta do negocjacji przedakcesyjnych Republiki Macedonii Północnej jest więcej niż prawdopodobny.
Mat! „Wewnętrzny krąg” jest wolny i można rozpocząć budowę nowego Imperium Osmańskiego. „Attyla” postępuje.
